به گزارش پایگاه خبری «حامیان ولایت» ، به نقل از تسنیم؛در روزهای گذشته بیانیه میرحسین موسوی کاندیدای اصلاح‌طلبان در سال 88 در فضای رسانه‌ای کشور خبرساز شد؛ متنی که در آن حملات تندی به جمهوری اسلامی و مدافعان حرم مبارز با داعش و تروریست‌های مسلح شده بود.
اگرچه از مدتی پیش محدودیت‌های حصر برای موسوی و کروبی تاحد زیادی تسهیل شده بود و امید می‌رفت تا رفتار گذشته خود را اصلاح کنند، اما اقدام اخیر میرحسین موسوی نشان داد وی مسیر سراشیبی و سقوط را که از سال 88 شروع شده بود با سرعت بیشتری در حال طی کردن است و حد یقف این تندروی و خروج او از مدار عقلانیت و انصاف و ارزش‌های انقلاب مشخص نیست. اما مسئله سوال برانگیز این روزها سکوت شخصیت‌های سیاسی موسوم به اصلاح‌طلب است؛ گروهی که میرحسین موسوی را در سال 88 بعد از سکوتی بیست ساله وارد عرصه انتخابات کردند و در تحریک و تهییج وی در تندروی‌های او بعد از انتخابات تأثیر داشتند، حالا ترجیح می‌دهند در ادامه مسیر استراتژی سکوت را در قبال رادیکالیسم این روزهای موسوی در پیش بگیرند.
با بیش از ده تن از چهره‌های شاخص جریان اصلاح‌طلب تماس گرفت تا نظر آنها را درباره اظهارات اخیر موسوی جویا شود؛ به‌رغم آنکه در بیان برخی از آنها نوعی سرافکندگی و تعجب از این بیانیه به چشم می‌خورد اما از موضع‌گیری صریح خودداری می‌کردند؛ تنها آقای عباس عبدی در متن کوتاهی که خود بر روی توئیتر قرار داده بود بیانیه اخیر میرحسین موسوی را نتیجه تناقضات اصلاح‌طلبان دانست و نوشت: "اصلاح‌طلبان با مجموعه‌ای از تناقضات وارد 88 شدند و شد آنچه که نباید می‌شد. در دی 87 مفصل پیامدهای این وضعیت را تقدیمشان کردم البته وقعی ننهادند."
فارغ از وضعیت فعلی اصلاح‌طلبان و عملکرد آنها در دوران دولت روحانی و مجلس دهم، بیانیه اخیر میرحسین موسوی چیزی نیست که بتوان به‌راحتی از آن گذشت. بیانیه اخیر او حتی مرزبندی وی با تروریست‌هایی نظیر داعش را هم از بین برده است و حضور فداکارانه نیروهای ایران و حزب‌الله در سوریه علیه داعش را شوم و کجروی و «جرائم ننگین» خوانده است! و در بخش دیگری با ادبیات وقیحی یکی از شهدای بزرگ مدافع حرم را مذمت کرده است.
بسیاری از اصلاح‌طلبان و شخص خاتمی که در جلسات خصوصی از رفتارهای موسوی انتقاد می‌کنند، اما در چنین مسئله مهمی ترجیح داده‌اند سکوت پیشه کنند احتمالاً پیش خود فرض می‌کنند که نه راه پس دارند و نه راه پیش؛ یعنی نه می‌توانند از چنین بیانیه تروریستی حمایت کنند و نه به خاطر حمایت‌های پیشین خود روی آن را دارند که صراحتاً از دستپخت خود در سال 88 انتقاد جدی کنند. لذا فکر می‌کنند با سکوت می‌توان این برهه را پشت سر گذاشت؛ این در حالی است که این سکوت هم مثل ساختارشکنی‌های سال 88 انتخاب غیرعقلانی است. آنها قاعدتاً نمی‌توانند در چنین وضعیتی با بیانیه‌ای که رسماً موضع و صدای داعش است مرزبندی خود را اعلام نکنند. این عدم مرزبندی در سابقه آنها باقی خواهد ماند و تاریخ بار دیگر آنان را ملامت خواهد کرد.